Düşünce

Düşünüyorum... Daha iyi bir insan olmayı, sivri köşelerimi törpülemeyi, hayat hızla akıp geçerken en az tatilde olduğumuz kadar hafif hissedebilmeyi. Bir rüzgar gibi esmeyi... Daha iyi anne, daha iyi eş, daha iyi çalışan, daha iyi çocuk değil. Daha iyi bir insan olmayı.

 

Geçmişinden kucağımda kalanlara bakıyorum. Yıllar geçip giderken eteğimde neler biriktirmişim? Gülümseyerek, özleyerek hatırladıklarım neler? Onları yayıyorum bir bir masamın üzerine. Anlıyorum, beni nelerin mutlu ettiğini. Anlıyorum, yapmam gerekenin bunlardan toplamaya devam etmek olduğunu.

 

Kontrol etmek, despot olmak değil, sevgi dolu ve sıcacık olmak ya annelik... Gözgöze gelince çocuğunla, dünyada sadece o ve sen varsın gibi olmak ve o küçücüğün içindeki her şeyi tüm çıplaklığı ile görmek ya... Hayata karşı da öyle sıcacık olmak işte. Çocuğuna kızsan da ona gülümsemeye, onu çok sevmeye devam ediyorsun ya, onun gibi. Hayatta karşına ne çıkarsa çıksın, aynı şefkat, sükunet ve tebessümle yürümeye devam edebilmek hayatınla. Annenin enerjisi evi tesiri altına alır, pozitif enerjisi evdeki herkesi etkiler ya, hayatla aranda kurduğun bağın da çocuğunla kurduğun bağ kadar sade, düz, sıcacık ve sakin olması gerekiyor...

 

Hayatta kendi yolundan her çıktığında bir çentik atmalı. Anlamalı nerede yanlış yaptığını, neyin eksik olduğunu... Çentikler çoğalıyorsa acil kendine bakmalı insan. İçine... Neler oluyor, neredeyim, neler yapıyorum? Zaman geçiyor, ama ben niye buradayım? Gün doldurmak için mi? Kendim olmak için mi? Benim cevabım hep "daha iyi bir insan olmak"... Eğer yaptıklarım her neyse "daha iyi bir insan" olduğumu hissediyorsam, mutlu oluyorum.

 

Düşünceler yazınca daha derli toplu oluyor. Ruhundan çıkıp kağıda dökülünce hayatla aranda bir anlaşma daha imzalanmış oluyor sanki... Geriye sadece "uygulamak" kalıyor :)