Sosyal Medya/Social Media

 (The content could be read in English, as well - at the bottom of the page.) 

Fotoğraf kaynak/Photo resource: www.socialmediatoday.com

Blog yazmayı seviyorum. Bir nevi tarihe not düşmek, günlük yazmak, sonra zaman geçtikçe geri dönüp geçtiğin yolları görebileceğin bir andıç gibi... İsteyen okur, isteyen arayıp bulur, ihtiyacı olan bir şeyler alır, istemeyen bakmaz. 

Ama "dijital yeteneğin kadar varsın" çağına, sosyal medyaya bulanmış hayatlara, hızla akan timeline'larda sönüp giden, kaybolan fotoğraf kareleri ve altında bir iki kelime ile, bolca hashtag'e ısınamadım. Tek amaç, bol hastag ile daha fazla insana ulaşmak, hayatını normalde hiç ilgisi olmayacak, normalde yanyana gelsen iki kelam edemeyeceğin insana bütün özeliyle açmaksa, bu bana "doğal" gelmiyor. Evinin salonunu, içtiğin kahveyi, yaşadığın anı daha, daha da ve daha da çekici bir fotoğraf karesi haline getirebilmek için, belki o kahveyi soğutarak, yanındaki dostunla edeceğin iki kelamdan çalarak, kahvenin yanına bir de çiçek koyayım, ışık da şuradan gelsin diyerek içmek bana göre değil. En güzel fotoğraf karesi bile, bir anı sımsıcak yaşayarak hafızana kazımak ve o anın sadece orada olduğunu bilerek yaşamak kadar haz veremez insana. Onu ancak hatırladığında gözünün önüne gelir, anlatmak için sosyal medyada paylaşmak değil, kelimelere dökerek, yanındakinin, kıymet verdiğin ve anını birlikte geçirdiğin kişi kimse, ona tasvirlemen gerekir. O heyecanla anlatman, ve eğer o heyecanla anlatılabilecek kadar kıymetliyse, yanındaki kişinin kafasında da o görüntüyü yaratman, heyecanını bulaştırmandır bence kıymetli olan.

İşte bu yüzden sosyal medyada birbirine benzeyen görüntüleri değil de, el yapımı, ev yapımı, sıcacık, içten sohbetlerin eşlik ettiği ılık rüzgarı, yanındakinden elindeki telefon nedeniyle kopmadığın gerçek anları, zamanı yavaşlatan güzel dokuları ve tatları seviyorum. Dünyanın tersine gitmek belki zamanı biraz daha yavaşlatır umuduyla :)

--

I like writing blogs. It is sort of leaving a note to the history, writing a diary, making a sign that you may turn back and look back where you have come from. The person who seeks will find, the one who needs to read may read.

But, I am not keen on social media lives which have the assumption "you are as much as your digital talent", these photos are very good to look at, but they are fading away so quickly that reminds each and every single moment how fast life is. The only objective is to write more hashtags so that more people are attracted into the world, the house, the living room, the coffee that you drink, your child, your moment is shared with more people you would not normally speak to, or would not allow entrance into your own special world or house. This is not "natural" to me, to find a better light, create a better shoot of the moment, trying to digitize this better than it normally is. Your coffee is not hot any more and the time is lost for the sake of the photo that could have been spent with a warm chat. The best shoot cannot give the same joy that is held through remembering a very special moment as a good memory scraped into your brain. That brings in the smell, the wind, that special moment with sounds into the memory, and it is alive. The joy you have through remembering this could only be shared with the one sitting next to you, which is the very important person of that moment. The value is this spreading joy of gathered memories. The moments that are really lived thoroughly. 

That is why I do not actually like the similar shoots in social media, but the hand made, home made, warm and natural, warm wind accompanying the chats, the real moments when you really are there without the phone disturbing you, the tastes and textures that slows down the time. Perhaps, going against the world's trends would slow it down a little more :)