Zaman...

Bu yazıyı da Deniz bir yaşındayken yazmışım, bugün onun 6 yaşında olduğuna inanamam dışında, duygu ve düşüncelerim hala aynı..

---

Deniz'in böyle kucağımda durduğuna inanamıyorum! Daha dün gibi hamile olduğumu öğrendiğim gün, mide bulantılarım, sabah ofise mor gözlerle gidişim, kocaman karnım, onun üzerine kumanda koyuşum, sevdiceğimin yanına oturup, güzel müzikler dinleyişim. Biz müzik dinlerken, Deniz'in içerden karnımı okşaması, müziğe ritm tutması...

Sonra ilk günler... Onu kucağıma aldığımda her yanımın süt kokması, onun kucağımda ufacık bir kedi gibi hafifçe büzülmesi ve uyuyakalması. Sonra uykumdan uyanıp uzun uzun onu seyretmelerim, bu küçük kuzu bizim mi şimdi diye kendi kendime soruşlarım...

Zaman nasıl da geçiyor! Normalde insan anlayamıyor zamanın nasıl hızla geçtiğini. Küçük bir kız değilim ki artık, geçen sene giydiğim kazağın kolları kısalmıyor, her gören "boyun ne kadar uzamış" demiyor. Seneler birbirini kovalıyor, ama insan koşuşturmaktan fark etmiyor. Ama yanında bir bebek olunca öyle mi? Her hafta bir başkası oluyor sanki, duruşu, bakışı değişiyor. "Daha geçen gün kıpırdamadan yatıyordu, şimdi karakteri, sevdikleri, sevmedikleri var, bana kafa tutuyor ara sıra, yeni numaralarını gösteriyor, espri yapmaya çalışıyor..." diyorum kendi kendime. Zaman kendini hatırlatıyor. Ben buradayım, beni unutma diyor...

Bu aralar zaman ellerimin arasından kayıp gidiyormuş gibi hissediyorum. Sanki biri hayatımı videoya çekmiş de, hızlandırılmış bir versiyonunu izliyorum. Deniz çok çabuk büyüyor, onun her anını aklıma kazımaya çalışıyorum, kokusunu içime doya doya çekmeye, bakışlarını hafızaman kaydetmeye... Geçen zamanı sadece o hissettiriyor bana, sadece ona bakarak anlayabiliyorum doğumundan itibaren 1 yıl geçtiğini.

Deniz'le bu fotoğrafımız onun ilk doğum gününde çekildi. Bu fotoğrafa bakarken, onun kocaman bir adam olduğu günleri hayal ediyorum. Lütfen, her şey o zaman da bugün olduğu kadar güzel, rüya gibi olsun. (M.)